Rozdział 5: Nie popełniaj błędów

Wiedziałem, jak wielkie ryzyko wiąże się ze spotkaniami z Paige. Oboje o tym wiedzieliśmy, ale wszystko wyszło spod kontroli. Byłem załamany. Przez moją głupotę mogę ją stracić . Opuściłem głowę w dół i z moich oczu wylały się łzy. Już wszystko zrozumiałem. Kiedy ja rozpaczałem, w sali wydobył się blask świateł. Tron wrócił. Podszedł i odblokował mi kajdanki. Wtedy dotknąłem swoich nadgarstków, które miały niewielkie ślady po kajdankach. Zaczął mówić do mnie po przyjacielsku i nie miał mi za złe całej tej akcji.

-Jak się czujesz?

-Co ja mam poradzić, że ważna jest dla mnie Paige? Wiem, że działam przeciw Clu, tylko ja nie wiedziałem, że tak to się potoczy- wyrzuciłem z siebie ostatnie chwile złości

-O! Czyli przyznajesz, że ją kochasz?

-Nad życie- przyznałem mu rację

Powoli ogarniał mnie spokój. Tron wyjął swój dysk. Przez chwilę myślałem, że chce mnie zderezezować . Nie wyjmowałem swojego dysku. Wszelkie obawy zniknęły, gdy pokazał się obraz z jego pamięci. Jak jakiś program został zderezowany.

-Kiedyś Clu dzielił ze mną władzę. Nie było to łatwe i często dochodziło do konfliktów . Pewnej nocy walczyłem z moim przyjacielem na dyski. Dla zabawy. Niespodziewanie wojska nas otoczyły . Mieli go wysłać na Igrzyska, ale on stawiał opór

On też był w podobnej sytuacji. To była ciekawa historia, tylko jaki był koniec ?

-I co się stało ?

-Broniłem go. Chciałem go ocalić. Wtedy widziałem lecący w jego stronę dysk. Lśnił żółtym łukiem. Byłem świadkiem, jak Clu zderezował mi przyjaciela.

Okropne. Przeżył to samo, co ja, a  mimo tego krzyczałem na niego. Teraz mi było głupio.

-I co się stało?- ciekawił mnie koniec tego wspomnienia

Wyłączył dysk i włożył go z powrotem na plecy, jednak dokończył historię.

-Kiedy spytałem się o powód derezacji, powiedział mi, że jego zachowanie psuje ład i porządek w Sieci. Clu zniszczył mi wszystko, co miałem. Czy teraz rozumiesz, dlaczego zabraniam ci spotykania się z Paige?- ścisnął lewą rękę w pięść na chwilę, która później wróciła do poprzedniej formy

-Boisz się, że mnie zderezują? Przecież jako twój następca znam ryzyko. Nic nowego- nie przejąłem się tym

-Clu jest silniejszy, niż kiedykolwiek. Nie drocz się z nim! On cię zniszczy!- wykrzyczał, mając dosyć mojego lekceważenia  jego ostrzeżenia

Po części ma rację, że Clu jest silniejszy, ale dawno znałem ryzyko związane z bycia renegatem.

-Teraz to rozumiem. Dziękuję- zgodziłem się

 -Za co?

 -Za cenną lekcję. Tylko dobrze wiesz, że nie mogę zostawić Paige

 -Wiem o tym. Ja cię tylko ostrzegam. Dobra, leć do niej -lekko się uśmiechnął

 Nareszcie. Tron zrozumiał, jak ważna jest dla mnie Paige. Sam dobrze rozumiem jego zmartwienia. Będę uważał, by też innym nie stała się krzywda. Po pobycie w jaskini, od razu pojechałem spotkać się z nią. Przejechałem przez most, mijając zatłoczone pojazdy. Gdy wjechałem do centrum, gwałtownie zatrzymałem się. Widziałem na ulicy drobne sześciany. Derezacja? Niemożliwe. Później dostrzegłem medyków i rannych na metalowych noszach. Podszedłem nieco bliżej. Po twarzy poznałem Zeda. A gdzie jest Paige? Mam nadzieję, że nie brała udziału w tym wypadku.

 -Zed, co się stało- przykuł mój wzrok jego drobna rana na ręce

 -Nie wiem. Jechałem normalnie na rynek i tak nagle Paige mi wyskakuje i zderza się ze mną- mówił zbyt szybko, ale zapamiętałem ostatnią część

 -Chwila. Paige, gdzie ona jest? -byłem zdenerwowany

 -W jednej z karetek-

 Byłem w szoku. Dobrze, że nikt nie ucierpiał. Ale coś mi tu nie pasuje. Paige nie wpadłaby na Zeda przypadkiem. Może była przez kogoś ścigana? Przyspieszonym chodem podbiegłem do karetki. -Cholera. Nie ma jej- uderzyłem pięścią w pojazd Wróciłem do przyjaciela. Dalej nie ulotniła się ze mnie złość.

 -Jesteś pewien, że tu była? - wymachiwałem nerwowo rękami, odchodząc od zmysłów

 -Mówię ci, jak było. Nie kłamię!

 -To gdzie ona jest?! -popatrzyłem na niego wrogo

 -Musieli ją zabrać. Jest z innej frakcji- domyślił się Zed

 Dalej z furią wsiadłem na światłocykl.

 -Beck!- wołał, ale nie chciałem wracać

 Pojechałem na dach, gdzie miałem nadzieję spotkać Paige.

. -Nie musiałeś tu przychodzić - nie odwróciła się i patrzyła na światła miasta

 Podszedłem do niej, by sprawdzić, czy to ona tam stała. Po ułożonych włosach rozpoznałem moją dziewczynę. Chwila, dziewczynę? O nie nie nie!

 -Paige, nic ci nie jest?

 -To nic. W porządku. Dobrze wiesz, że sama umiem sobie pomóc

 -Wiem, ale jest problem. Tron. On...- przerwała mi

 -Jest tu? Powiedziałeś mu?!- rozejrzała się nerwowo

 Impulsywnie chwyciłem ją za dłonie. Patrzyłem w jej błyszczące oczy.

 -Paige, spójrz na mnie. On mnie śledził i wie o naszych spotkaniach. Ostrzegł mnie, że żołnierze ostatnio pilnują bardzo programy.

 Ochłonęła.

 -Dobrze, przepraszam-posmutniała

 -Nie szkodzi. Uroczo się gniewasz- lekko zaśmiałem się

 Paige zarumieniła się. Nasze twarze były niebezpiecznie blisko. I doszło do nieuniknionego. Pocałowałem ją. Trwało to dość krótko i jeszcze zmieszało nas to całkowicie.

 -Beck, o czym ty myślisz? -zdziwiła się na tę reakcję

 -O tobie- odparłem otwarcie

 -Ja też- przyznała się do tego samego uczucia

 Teraz to Paige mnie pocałowała. Ten gest trwał dłużej. Nie wierzę. To chyba jakiś sen? Ale za to jaki wspaniały. Mógłby trwać wiecznie.